nadirejkazan

Dzisiejszy sen był koszmarem...drzewo...tylko tyle pamiętam. Czuję rosnący niepokój, drzewo a pod nim siedząca postać czytająca księgę. Jeszcze czuję mrok który je otaczał, zimny, pradawny. Drzewo...chyba je już widziałem, lecz to tylko sen więc po co go rozpamiętywać? Wczorajsze niebo było całkowicie bezgwiezdne, nawet księżyc schował się za zasłoną chmur, zły omen? Dzisiaj jest inaczej, pustkę wypełnia niepokój który sieje się w moim umyśle jak zaraza. Drzewo...

Choć otacza mnie gromada ludzi czuję przeraźliwą pustkę. Objawy lekkiej shizofremi nasilają się. Kim jestem? Powoli tracę sens, zamykam oczy, do moich uszu dochodzi progressiv zagłuszający myśli. Lepiej nic nie czuć czy być w takim stanie? Wyłączam muzykę, i tak przed tym nie ucieknę. Wokół mnie mędrcy, dają mi rady: ,,carpe diem” a ja im odpowiadam: ,,memento mori”, nie mogę zapomnieć. Cieszyć się czy płakać? Być obojętnym to moja ucieczka. Daleko nie dobiegnę, życie jest inne niż w ideałach. Każdy chce myśleć o innych choć głównie skupia się na sobie. Jak mam zwolnić w tym wiecznym pędzie? Gnając na oślep za owczym pędem można przegapić życie, pozostając z boku można go nie doznać. Nasilająca się shizofremia jednostki, będąca w rzeczywistości dualnością świata, który jest piękny i okrutny zarazem.  Wokół wszystko dobrze, a mnie przytłacza samotność, samotność w tłumie. Są ludzie którzy zawsze mi pomogą, są ludzie na których mogę liczyć, lecz czy na pewno chce ich pomocy...nie wiem. Może zazdroszczę szczęścia innym, a może tak naprawdę to ja jestem szczęśliwy a nawet tego nie dostrzegam. Pustka...

Mam kolegów, przyjaciół choć tych drugich niewiele, zastanawiam się, myślę. Piszę wiersze, pomagają mi pozbyć się problemów. Czytam ,,Maskę” Dean’a R. Koontz’a i znowu czuję strach...śnię. Moje życie ma sens...na chwilę się zgubiłem może jutro będzie inaczej...a jeśli nie będzie? I zostanie pustka?

         Zastanawiam się czy to ogrom cierpienia jakie przeżyłem sprawił, że jestem, tym kim jestem. Nieczuły...szukający bodźca by poczuć, że żyję. Niezdolny do przyziemnych uczuć, kochający bez opamiętania, cierpiący bez ukojenia. Czytający Lovercrafta i Kuttnera by strach pozwolił śnić.

Sny, marzenia...Powróciły, ale nie przynoszą nadziei, lecz chwilową tylko ulgę. Czy życie jest oszustwem? Apogeum pecha w jednym momencie może doprowadzić do załamania. Ja się nie złamałem. Księżyc świeci złowieszczo, wokół mnie przenikają cienie, a ja nic nie czuję...nic.

                Być gdzieś z boku- zawsze tego chciałem. Być gdzieś z boku by zwracać uwagę, paradoks życia. Odłączyć się od tłumu by znaleźć  własne szczęście, ma potrzeba okupiona odwrotnym skutkiem. Nieistotne, nie mogę być wbrew sobie. Zabić uczucia, wspomnienia- cel wykonałem, jego ceną jest cierpienie, smutek i żal.

                Nawet gniew nie wywołuje emocji jak kiedyś, jakby pewna część mojej duszy poszła w zapomnienie. Pewnie teraz szuka mnie przez eony, pustynie wymiarów. Być człowiekiem jak brzmi to dumnie; największe przekleństwo być świadomym i myśleć. Budzić się czując pustkę, zasypiać bez pytań, żyć z ciekawości czy nastaną zmiany. Okropna perspektywa, podobna do stanu – dziś/wczoraj.